| << Wstecz |
Wybrano: P-148 , z 1914 roku. |
Zmień język na 
| |
| | |
Odpocznienie Pięćdziesiątnicy
Dzień Pięćdziesiątnicy, dzień pięćdziesiąty, był dniem jubileuszowym, tak jak pięćdziesiąty rok był rokiem jubileuszowym. Dzień pięćdziesiąty następował za cyklem dni sabatowych (7 × 7 = 49), tak jak rok jubileuszowy kończył cykl lat sabatowych (7 × 7 = 49). Jak pozaobrazowy rok jubileuszowy wprowadzi świat do chwalebnego odpocznienia w Królestwie Mesjasza i w związku Nowego Przymierza z Bogiem, tak pozaobrazowy dzień jubileuszowy wprowadził wierzących do odpocznienia wiary w dniu zesłania ducha świętego. Apostoł Paweł napisał bowiem: “Albowiem wnijdziemy do odpocznienia, którzyśmy uwierzyli”. Wszyscy, którzy prawdziwie należą do Chrystusa, są upoważnieni do zachowywania sabatowego odpoczynku wiary i ufania cały czas, a nie tylko siódmego albo pierwszego dnia. Dla nich każdy dzień jest odpocznieniem z wiary w ofiarę Chrystusa – sabatem dla duszy – cieniem niebiańskiego odpoczynku.
Nikt nie mógł wejść do prawdziwego odpocznienia sabatu, zanim Jezus nie otworzył drogi. Jego śmierć była konieczna jako cena okupu za człowieka. Jego zmartwychwstanie było niezbędne, by umożliwić Mu zastosowanie tej ceny dla naszej korzyści. Wstąpił On na wysokość, by ukazać się przed oblicznością Bożą jako Orędownik swych własnych uczniów. Przypisał im swoją zasługę, by przykryć ich niedoskonałości i sprawić, by ich ofiara była przyjemna Bogu, by mogli oni z Nim cierpieć i z Nim zostać uwielbieni. Dla wiernych pozostaje zatem doskonalsze odpocznienie, które stanie się ich udziałem w “przemianie” zmartwychwstania (Hebr. 4:3,9,11).
Zgodnie z rozporządzeniem Jezusa, apostołowie, Jego naśladowcy, nie mieli rozpoczynać działalności, dokąd nie otrzymają błogosławieństwa Pięćdziesiątnicy – ducha świętego – dowodu przyjęcia ich za synów Bożych. Jedynym ich przedsięwzięciem w tym okresie, kiedy to sami jeszcze nie byli przyjęci, był wybór następcy na miejsce Judasza. Najwidoczniej jednak Bóg nigdy nie uznał ich wyboru. W słusznym ze swego punktu widzenia czasie Bóg powołał św. Pawła, by został dwunastym apostołem, jednym z dwunastu kamieni fundamentu Nowego Jeruzalem (Obj. 21:14). Twierdzenie o sukcesji apostolskiej jest ogromnym błędem, który doprowadził do wielu poważnych wypaczeń.
Strona 148
