<< Wstecz	Wybrano: R-62 a,   z 1879 roku.	Zmień język na
		Drukuj

PYT.: Nie widzę odniesienia do zmartwychwstania fizycznego człowieka, w fizycznym ciele w 1 Kor. 15. Czy nie wydaje się on traktować tylko o wzbudzeniu Świętych – ciał duchowych?

ODP. W 1 Kor. 15:22, Paweł ponownie przedstawia to, co potwierdza wszędzie indziej, a mianowicie: że jak przez nieposłuszeństwo Adama rasa [ludzka] stała się umarła, tak przez posłuszeństwo Chrystusa wszyscy zostali w oczach Boga usprawiedliwieni do ponownego życia i we właściwym czasie zostaną wybawieni spod zwierzchnictwa śmierci i przywróceni do życia doskonałego. Ustanawia on ogólną zasadę czy prawdę, że "jako w Adamie wszyscy umierają, tak i w Chrystusie wszyscy ożywieni będą, ale każdy w swoim rzędzie”. Oznacza to, że może mieć miejsce kilka zmartwychwstań zanim wszyscy zostaną wzbudzeni. Paweł nie precyzuje, ile będzie rzędów czy klas.

Pisał do wierzących i informował ich, że ich zmartwychwstanie ma miejsce w pierwszym rzędzie "a potem ci, co są Chrystusowi w przyjście jego [obecność]”. „Potem – koniec”. (Słowa przychodzi nie ma w Grece). Myśl jest następująca: „Potem, tj. po tym, jak wszystkie klasy lub rzędy zmarłych będą wzbudzone z martwych, itd. – Kiedy „wszyscy będą ożywieni”. Wtedy, uratowawszy człowieka z jego upadłego stanu i zniszczywszy ostatniego wroga śmierć, poprzez uwolnienie rodzaju ludzkiego z jego niewoli, praca, jaką Ojciec dał mu do zrobienia, będzie ukończona, tj. „pojednanie świata,” stłumiwszy wszystkie zasady i siły przeciwne Ojcu, potem odda królestwo Bogu równemu Ojcu; tedyć też i sam Syn będzie Mu poddany” (werset 28).

PYT. Czy Obj. 20:4,6 nie zdaje się pomijać wszystkich z wyjątkiem dwu klas, mianowicie: błogosławionych i świętych pierwszego zmartwychwstania i reszty zmarłych, którzy nie ożyją do czasu, kiedy skończy się tysiąc lat. Teraz gdzie znajdziemy wspaniałą klasę restytucji wspomnianą w tych dwóch rozdziałach?

ODP. Tekst ten zdecydowanie stoi w sprzeczności z ideą różnych porządków zmartwychwstania w ciągu wieku tysiąclecia (1000 lat); i nie tylko to, ale również przeciwstawia się wszystkim zapisom, które uczą – „czas naprawienia wszystkich rzeczy, co był przepowiedział Bóg przez usta wszystkich świętych swoich;” [Dz. Ap. 3:21] i wyklucza ideę „wszystkich ludzi zbawionych [od śmierci] i tych, którzy przyszli do znajomości prawdy;” [1 Tym. 2:4], a to stoi na przeszkodzie temu, by być „świadectwem czasów jego [dla wszystkich], że Jezus Chrystus dał samego siebie na okup za wszystkich” (1 Tym. 2:6). Werset 4. traktuje o pierwszym zmartwychwstaniu, tych, którzy królują i żyją z Chrystusem w ciągu Tysiąca Lat. Teraz, jeśli „insi z umarłych” (poza pierwszym zmartwychwstaniem) „nie ożyli ażby się skończyło tysiąc lat,” oni z pewnością nie będą poddani okresowi próby, gdyż wersety od 7 do 10 opisują ostateczne zakończenie grzechu i grzeszników, symbolicznie przedstawionych w „jeziorze ognia i siarki”, gdzie symboliczna bestia została wrzucona.

Ale co z tym? Jeśli Obj. 20:5 przeczy równowadze Biblii, cóż powinniśmy zrobić? Ta sama kwestia niepokoiła mnie około ośmiu lat temu. Nie wiedziałem, co myśleć. Tekst ten stał w opozycji do całej koncepcji restytucji i „błogosławienia wszystkich narodów ziemi” przez „Nasienie,” jednakże nie mogłem pomyśleć o odrzuceniu jej, nawet jeśli Prorocy powiedzieli, że Sodom, Samaria, Izrael itd. miały być przywrócone do ich "poprzedniego stanu.” Byłem wprawiony w zakłopotanie aż do czasu, kiedy dowiedziałem się, że sprawiająca trudności część tego piątego wersetu (pierwsze zdanie) nie znajduje się w trzech najstarszych znanych nam rękopisach, mianowicie: „syryjskim”, „synajskim” i „watykańskim”. Syryjski jest najstarszym (drugi wiek), a synajski najbardziej autentycznym i wiarygodnym rękopisem, jaki znamy; napisany ok. 350 r. po Chrystusie. Jedyny rękopis zawierający to zdanie to manuskrypt 'aleksandryjski'. Jest nie tylko mniej wiarygodny (jakkolwiek uznawany za cenny), ale będąc napisanym około połowy piątego wieku, jest mniej wartościowy niż starszy 'synajski' czy „watykański”, ponieważ bardziej narażony na umieszczanie wstawek w ciągu upływu wieków. Trzy ostatnie manuskrypty, jakie zostały wspomniane, są uznane przez wszystkich za najlepsze z ocalałych GRECKIE teksty. „Syryjski” nie jest tak miarodajny, napisany bowiem po syryjsku.

Czytając uważnie kontekst, zauważysz, że związek ten jest nie tylko nie osłabiony, ale stanowczo ulepszony przez ominięcie tego zdania; przeczytaj: „I ożyli, i królowali z Chrystusem tysiąc lat: Toć jest pierwsze zmartwychwstanie. Błogosławiony itd.”

Kiedy kopiowanie odbywało się tylko za pomocą pióra, skrybowie, zdaje się, często robili, ujęte w nawias czy zapisane na marginesach, zapisy ich myśli na dany temat, mające na celu odświeżenie wspomnień podczas powtórnego czytania. Te zapiski bywały brane przez następnego kopistę za część natchnionego tekstu. Inna podobna wstawka znajduje się w Ew. Jana 21:25, również pominięta w manuskrypcie „synajskim”. (Zobacz artykuł nt. „Biblia Święta”– przemieszczony, pojawi się w numerze styczniowym.)

 W.T. R-62 a – 1879 r.