Do Pana możemy zbliżyć się tylko przez praktykowanie ufności i wiary w Niego oraz w Jego dobroć, moc, mądrość i miłość. Wiarę można rozwijać, doskonalić. Ci sami Apostołowie, którzy krzyczeli z przerażenia podczas burzy na Morzu Galilejskim, stopniowo coraz bardziej wzrastali w wierze i – jak pokazują zapisy – ostatecznie byli w stanie zaufać Panu i ufali Mu w czasie Jego nieobecności, jak również wtedy, gdy nie mogli Go zrozumieć. W podobny sposób rozwijanie ufności do Pana i rozmyślanie o naszych przeszłych doświadczeniach oraz o wszystkich lekcjach zawartych w Słowie Bożym powinno być częścią naszej codziennej praktyki, by dzięki temu nasza wiara w Niego mogła się zakorzeniać i gruntować.
Bycie niewiernym oznacza nieprzejawianie umysłowej oceny dla Boga i Chrystusa oraz polegania na Nich sercem w odniesieniu do Ich osób, charakterów, słów i czynów; bycie wiernym oznacza natomiast przejawianie umysłowej oceny dla Boga i Chrystusa i polegania na Nich sercem w odniesieniu do Ich osób, charakterów, słów i czynów. Bóg i Jezus nie zasługują na niewiarę i żadne dziecko Boże nie powinno Ich tak znieważać, ponieważ akt niewiary mówi Bogu i Chrystusowi, że nie można na Nich polegać. Przeciwnie, powinno nam bardzo zależeć, by swoimi uczynkami udowodnić Im, że bez zastrzeżeń polegamy na Nich jako godnych zaufania w Ich osobach, charakterach, słowach i czynach. Tak postępując, będziemy Im się podobać.
Równoległe cytaty:
2 Moj. 4:1; 4 Moj. 20:12; Ps. 78:19,21,22,32; 95:8-11; 106:7,24; Iz. 7:9; 53:1-3; Mat. 17:17,19,20; Mar. 6:2-6; 9:24; 16:14,16; Łuk. 8:12,18; 24:11,21,25,26; Jana 16:8,9; Rzym. 3:3; 10:6,7,14
