W nadziei się weselący, w ucisku cierpliwi – Rzym. 12:12.

Jest tutaj ukazana ważna część wielkiego boju chrześcijańskiego życia. Chrześcijanin musi zwalczać naturalne skłonności starej natury i z ufnością oczekiwać zwycięstwa w mocy wielkiego Wodza Zbawienia. Nie wolno mu poddawać się schlebiającym i zwodniczym wpływom powodzenia ani omdlewać pod ciężarem przeciwności. Nie wolno mu pozwolić na to, by próby życia napełniły go goryczą i zatwardziły jego usposobienie, czyniąc go ponurym, zgryźliwym, zgorzkniałym lub nieuprzejmym. Nie może też dopuścić do tego, by rozwinęły się w nim pycha, ostentacja czy przekonanie o własnej sprawiedliwości, żerujące na dobrych doczesnych rzeczach, których Pan udzielił mu w Swej opatrzności, by wypróbować jego wierność jako szafarza.

Nasza nadzieja stania się obrazem Boga i Chrystusa oraz udziału w błogosławieństwach i dziele Królestwa jest silną podstawą do radości. Przeżywane utrapienia są stopniami przygotowującymi nas do urzeczywistnienia się naszych nadziei, wymagającymi od nas praktykowania cierpliwości, byśmy rozważając nasze utrapienia, nie upadli, lecz w radosnej stałości wytrwale oczekiwali urzeczywistnienia się wystawionej przed nami nadziei. Niech cierpliwość wykonuje swoje doskonałe dzieło, a chwalebna nadzieja będzie naszym udziałem.

Równoległe cytaty: Filip. 4:4; 1 Tes. 4:2,3,6,7; 5:16; Łuk. 10:20; Rzym. 15:3,4,13; 5:2-5; Żyd. 3:6; 10:36; 1 Piotra 4:13; Łuk. 21:19; Ps. 37:7; 40:2; Abak. 3:17,18; Kol. 1:11; Jak. 1:2-4; 5:7; 1 Piotra 2:19,20; Żyd. 12:1-3; 2 Tes. 1:4

Pieśni: 25, 7, 21, 32, 58, 88, 92
Wiersze brzasku: (177) Mogę Mu ufać.
Lektura uzupełniająca: R-1759 | R-4909

Pytania: Jakie były doświadczenia tego tygodnia w świetle powyższego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jakie przyniosły skutki?