Ktokolwiek wszedł do odpocznienia jego, odpoczął od spraw swoich, jak i Bóg od swoich – Żyd. 4:10.

Zamiast domagać się jednego z siedmiu dni tygodnia, prawo miłości w istocie kontroluje i reguluje cały nasz czas. Siedem dni w tygodniu mamy miłować Pana, naszego Boga, z całego serca, umysłu, duszy i siły; siedem dni w tygodniu mamy miłować naszego bliźniego jak siebie samych; i siedem dni w tygodniu mamy odpoczywać: odpoczywać od własnych uczynków, odpoczywać przez wiarę w dokonane dzieło Chrystusa, odpoczywać w miłości Bożej, a także odpoczywać w pokoju Bożym, który przechodzi wszelkie zrozumienie i stale panuje w naszych sercach.

Wejście do odpocznienia oznacza przyjęcie przez nas dokonanego dzieła Chrystusa jako naszego usprawiedliwienia przed Bogiem oraz nasze pełne przekonanie o realności poczytanego posiadania wszystkich błogosławieństw Tysiąclecia. Każdy, kto posiada tę wiarę, nie próbuje ustanawiać własnej sprawiedliwości, lecz ma pokój w znaczeniu cieszenia się sprawiedliwością Chrystusową. W ten sposób wiara usprawiedliwiająca daje mu odpoczynek usprawiedliwienia. Zaprzestając w poświęceniu życia dla siebie i świata oraz patrząc w przyszłość z pełnym przekonaniem co do pomyślnego wyniku Boskiego planu, dodatkowo posiada ten sam rodzaj pokoju, którym cieszy się Bóg.

Równoległe cytaty: Żyd. 3:7-4:11; Ijoba 22:21,26; 34:29; Ps. 4:9; 17:15; 25:12; 29:11; 37:4,11,37; 119:165; 125:1,5; Przyp. 3:17,24; Iz. 26:3,12; 28:12; 53:5; 54:10,13; 57:2,19; Jana 14:27; 16:33; Dz.Ap. 10:36; Rzym. 5:1; 8:6; 14:17; 15:13; Gal. 5:22; Efez. 2:14-17; Filip. 4:7,9; Kol. 3:15; 2 Tes. 3:16

Pieśni: 251, 97, 115, 179, 244, 305, 307
Wiersze brzasku: (74) Zapewnienie.
Lektura uzupełniająca: R-3037 | R-5387

Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia związane z myślą tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jaki był ich wynik?