Przeto każdy z nas niech się bliźniemu podoba dla jego dobra, dla zbudowania – Rzym. 15:2.

Lekcją dla każdego ucznia Pana jest to, iż szczególną misją jego urzędu i powołania w obecnym czasie jest składanie ofiar. Jedną z form służby, często niedostrzeganą przez uczniów Pana, jest sposobność rezygnowania z własnych sposobów i planów działania, własnych metod i upodobań, a w interesie pokoju przyjmowanie w ich miejsce planów i upodobań innych, gdy chodzi jedynie o osobiste preferencje, w sytuacjach co do których jesteśmy przekonani, iż Pan będzie równie zadowolony, gdy dana sprawa zostanie załatwiona w ten czy inny sposób. W interesie pokoju możemy poświęcić nasze upodobania na rzecz pragnień drugich, jeśli widzimy, że z takiego postępowania może wyniknąć jakieś dobro.

Z kontekstu tego wersetu wynika, że mówiąc o bliźnim, święty Paweł ma na myśli współucznia Pana Jezusa, a innych w dalszej kolejności. Zapieranie się samego siebie, by podobać się drugim, jest nie tylko obowiązkiem, ale i przywilejem ucznia Chrystusa; nie chodzi o to, by podobać się ich ciału, lecz ich nowemu sercu, umysłowi i woli. Ma to służyć ich dobru, aby mogli budować się w wierze, nadziei i miłości.

Równoległe cytaty: Mat. 8:19-22; 10:37-39; 13:44-46; 16:24,25; 19:12,21; Łuk. 14:26-33; 21:2-4; Jana 12:25; Dz.Ap. 20:22-24; 21:13; Rzym. 14:1-15: 5; 1 Kor. 6:12; 8:10-13; 9:12-27; 10:23,24; Filip. 2:4; 3:7-11; 1 Piotra 2:11-16; 4:1,2; Judy 20,21

Pieśni: 224, 8, 23, 95, 134, 170, 259
Wiersze brzasku: (154) Maleńkie światło.
Lektura uzupełniająca: R-5555 | R-5412

Pytania: Czy w tym tygodniu zapierałem(am) się siebie na rzecz braci? Jak? Dlaczego? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?