Lud osobliwy, gorliwy w dobrych uczynkach – Tyt. 2:14.

„Lud osobliwy” – nie osobliwy pod względem ubioru, zachowania, języka czy nierozsądnych, bezsensownych form i nawyków, lecz w tym, że odłącza się od świata i jego ducha. Lud ten ma ducha Chrystusowego – ducha pełnego poświęcenia Panu oraz odłączenia od świata i jego samolubnych dążeń. Jest szczególny w tym, że trwa przy Słowie Pana jako swym jedynym prawie; szczególny w tym, że odrzuca światową mądrość, jeśli stoi ona w sprzeczności z Boskim objawieniem; szczególny w tym, że będąc na tym świecie, nie jest z tego świata; szczególny w tym, że ma zdecydowaną wiarę i z gorliwością zgodnie z nią postępuje; szczególny w tym, że ofiarowuje samego siebie i nie uznaje żadnej innej woli oprócz woli swego Króla; szczególny także w tym, że zna prawdę i może podać powód żywionej przez siebie nadziei, podczas gdy inni jedynie spekulują, dziwią się i powątpiewają.

Osobliwość ludu Bożego polega na jego odłączeniu się od samolubstwa, światowości, grzechu i błędu, a poświęceniu się Panu i Jego służbie. Lud Boży jest szczególny dla Pana w tym znaczeniu, że jest Jego własnością, jest Mu oddany oraz gotowy Mu służyć w krzewieniu prawdy i sprawiedliwości. Jako taki, w miarę nadarzających się sposobności, jest entuzjastycznie aktywny w czynieniu dobra, służeniu dobrem wszystkim ludziom, a szczególnie domownikom wiary.

Równoległe cytaty: 5 Moj. 7:6; 14:2; 26:18; Ps. 69:10; 1 Piotra 2:9; Efez. 2:10; Tyt. 3:8; Gal. 6:7-10; 1 Kor. 15:58; 2 Tes. 3:13; 1 Tes. 5:15; 1 Tym. 6:18; Żyd. 13:16

Pieśni: 275, 267, 20, 200, 78, 125, 116
Wiersze brzasku: (159) Idź, pracuj dalej.
Lektura uzupełniająca: R-2127 | R-5460

Pytania: Czy w tym tygodniu spełniałem(am) dobre uczynki jako ktoś szczególnie należący do Pana? W jakich okolicznościach? Jak? Dlaczego? Z jakimi wynikami?