Kto wierny jest w małym, i w wielkim wiernym jest – Łuk. 16:10.

Nie znaczy to, że lud Boży ma być zadowolony ze zwykłego biegu codziennego życia w domu lub w zakładzie pracy i mówić sobie: „Bóg przyjmuje moją pracę tak, jak gdyby była wykonywana bezpośrednio dla Niego w jakiejś innej bardziej pożądanej postaci”. Oznacza natomiast, że każda jednostka znajdująca się w takiej sytuacji powinna codziennie starannie analizować swoje ziemskie obowiązki i zobowiązania, by zorientować się, w jaki sposób mogłaby sprawiedliwie i słusznie wygospodarować chwile, godziny czy też dni ze służenia ziemskim sprawom i interesom, a poświęcić je dla duchowych spraw i interesów – swoich własnych oraz drugich. Poświęconym sercem i zapierającym się samego siebie uczniem jest ten, kto chce lepiej wykorzystywać szybko mijające chwile, by w jak największym stopniu zużywać je w sprawach Ojca.

Charakter osoby przejawia się we wszystkim, co ona czyni. Dlatego traktowanie przez nią małych spraw i małych obowiązków jest równie dobrym świadectwem jej charakteru, jak postępowanie w sprawach wielkich. Taką jest Boska zasada oceniania charakteru, oceniania świętych, których wierność Panu w małych rzeczach obecnego życia On uważa za dostateczną gwarancję ich wierności w wielkich rzeczach przyszłości.

Równoległe cytaty: Zach. 4:10; Mat. 25:21; Łuk. 16:11,12; 19:17; Żyd. 3:2; Przyp. 28:20; Mat. 10:22; 24:45-47; 1 Kor. 4:2; Obj. 2:7,10,17,26,27; 3:5,11,12,21

Pieśni: 312, 13, 110, 114, 183, 197, 200
Wiersze brzasku: (288) Moja służba.
Lektura uzupełniająca: R-3265 | R-5740

Pytania: Czy w tym tygodniu byłem(am) wierny(a)? W jakich rzeczach? Za jaką cenę? Z jakimi wynikami?