Wchodzimy do odpocznienia, którzy uwierzyliśmy – Żyd. 4:3.

Nasz odpoczynek w Panu jest zupełny w takiej mierze, w jakiej Mu ufamy. Ten, kto w pełni wierzy, w pełni odpoczywa; ten, kto wierzy jedynie częściowo, częściowo odpoczywa. Idealnym stanem duchowego Izraelity jest osiągnięcie doskonałego odpoczynku, doskonałe zachowywanie sabatu w jego obecnych doświadczeniach oraz oczekiwanie i staranie się o inny, jeszcze pełniejszy odpoczynek – rzeczywisty odpoczynek udoskonalonego stanu, odpocznienie, które pozostaje dla ludu Bożego. „Starajmy się więc, abyśmy weszli do tego odpocznienia [sabatu], żeby kto nie wpadł w ten przykład niedowiarstwa [cielesnego Izraela]” (Żyd. 4:9-11).

Cotygodniowy sabat Żydów, z towarzyszącym mu odpoczynkiem od pracy i oddawaniem czci Bogu, trafnie symbolizuje tysiącletni sabat, z towarzyszącym mu odpoczynkiem od przekleństwa i służeniem Bogu. Usprawiedliwienie z wiary przypisuje nam doskonały tysiącletni odpoczynek oraz umożliwia posiadanie odpocznienia przez wiarę w dokończone dzieło Chrystusa. W swym poświęceniu usilnie staramy się aż do śmierci o to, abyśmy mogli wejść do odpocznienia, jakie pozostaje dla ludu Bożego w Jego chwalebnym Królestwie.

Równoległe cytaty: Iz. 26:3; Żyd. 4:3-11; 3:14,18; Mat. 11:28-30; Jana 14:27; 16:33; 20:19; Dz.Ap. 10:36; Rzym. 2:10; 5:1; 14:17; 15:13,33; Efez. 2:14-17; Filip. 4:7,9; Kol. 1:20; 3:15; 2 Tes. 3:16

Pieśni: 244, 48, 97, 107, 176, 179, 305
Wiersze brzasku: (167) Doskonały pokój Boży.
Lektura uzupełniająca: R-5433

Pytania: Czy w tym tygodniu cieszyłem(am) się odpoczynkiem wiary? Jak? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Jaki był wynik?