Namaszczenie, które wzięliście od niego, zostaje w was – 1 Jana 2:27.

Błogosławieństwo i moc Pana w jakiś sposób towarzyszyły namaszczeniu Dawida (choć możemy nie rozumieć, na czym to polegało), umożliwiając mu czynienie postępu w wiedzy itd., przystosowując i przygotowując do obowiązków urzędu, na który został namaszczony. Czy w związku z tym namaszczenie, jakie spływa na Kościół od czasu jego przyjęcia przez Pana, nie może być traktowane jako antytyp? Namaszczenie Kościoła nie jest fizyczne, a błogosławieństwa mu udzielane nie mają doczesnego charakteru. W łasce, wiedzy oraz miłości wzrastamy bowiem jako nowe stworzenia, i to jako nowe stworzenia już niebawem zostaniemy udoskonaleni w pierwszym zmartwychwstaniu oraz usiądziemy na tronie razem z naszym Panem i Mistrzem, naszą Głową.

Starożytnym nigdy nie przyszło na myśl, że Pomazaniec będzie się składał z pewnej liczby jednostek. Tajemnica ta została jednak objawiona Kościołowi Wieku Ewangelii, a stanowisko w tym namaszczonym gronie jest pewne dla wiernych. Święte serce i umysł, spłodzone w nich w momencie poświęcenia, były zadatkiem ich dziedzictwa, niewzruszoną rękojmią wierności Boga wobec wiernych.

Równoległe cytaty: Ps. 18:51; 20:7; 23:5; 45:8; Żyd. 1:9; Ps. 89:21-24; Iz. 11:2,3; 61:1-3; Dan. 9:24; Mat. 3:16,17; Dz.Ap. 4:27; 10:38; 2 Kor. 1:21; 1 Jana 2:20,27; 1 Kor. 12:12,13; 15:23

Pieśni: 1, 21, 90, 14, 165, 217, 218
Wiersze brzasku: (34) Zupełne poświęcenie.
Lektura uzupełniająca: R-3225 | R-5549

Pytania: Co ten tekst oznaczał dla mnie w tym tygodniu? Jak? Z jakimi wynikami?