Wszelkie karanie, gdy trwa, nie wydaje się być wesołe, ale smutne; lecz potem owoc sprawiedliwości błogi przynosi tym, którzy są przez nie wyćwiczeni – Żyd. 12:11.

Dzięki takiemu karaniu dusza dojrzewa do pełnej miłości uległości, spokojnie mówiącej: mogę wykonać wszystko, znieść wszystko, przez Chrystusa, który mnie wzmacnia. W miarę jak stopniowo żużel starej natury bywa niszczony, a złoto staje się coraz bardziej widoczne, te cenne dusze stają się coraz droższe ich miłującemu Panu. Są dla Niego tak drogie, że w każdym utrapieniu jest blisko nich, ze Swą podtrzymującą łaską i dodającą otuchy obecnością. Najgłębsze cienie smutku stają się najbardziej drogimi sercu miejscami odpoczynku, w których Jutrzenka świeci najjaśniej.

Przez karanie rozumiemy Boskie środki dyscyplinujące, które w chwili karania nikogo nie cieszą, a raczej smucą. Ci, którzy właściwie poddają się temu karaniu, dzięki niemu przynoszą owoce w pełnym pokoju rozwoju podobieństwa Chrystusowego.

Równoległe cytaty: 1 Kor. 10:13; Żyd. 10:32-34; Ijoba 5:17; Przyp. 3:11,12; Ps. 94:12; 119:75; Jak. 1:12; Obj. 3:19; Dz.Ap. 14:22; 1 Piotra 5:9; Jak. 3:18

Pieśni: 307, 216, 220, 228, 328, 197, 126
Wiersze brzasku: (179) Życiowe burze mijają.
Lektura uzupełniająca: R-5147

Pytania: Jakie dyscyplinujące doświadczenia były moim udziałem w tym tygodniu? Jak zostały przyjęte? Jakie były ich wyniki?