Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten jest, który mnie miłuje; a kto mnie miłuje, będzie go też miłował Ojciec mój, i ja go miłować będę, i objawię mu siebie samego – Jana 14:21.

Niech ta serdeczna łączność i społeczność z Chrystusem udziela każdemu z nas coraz więcej Jego ducha, tak by świat dowiedział się o nas, że „byliśmy z Jezusem”. Niech modlitwą każdego z nas będzie: Panie Jezu, bądź dla mnie miłością I żywą, jasną rzeczywistością! Bardziej widzialny dla oczu wiary, Niż wielkie morza, góry i skały. Droższy nad skarby całego świata, I milszy nad przyjaźń drogiego brata.

Dowodem naszej miłości do Pana jest posiadanie i zachowywanie Jego przykazań. Taka miłość do Pana jest odwzajemniana przez Ojca i Syna w wyniku ocenienia przez Nich tej zalety w nas. To pobudza Ich do udzielania nam dodatkowych wyrazów zaufania i miłości, ostatecznie prowadząc do przywileju społeczności serca z Nimi, wynikającego ze zrozumienia oraz oceny Ich charakterów.

Równoległe cytaty: 5 Moj. 30:19,20; Jana 14:15-17,22-24; 1 Jana 2:5; 4:13; 5:3; Przyp. 8:17; 23:26; Jana 15:10,14; 16:27; Żyd. 12:6; Jana 8:31,32

Pieśni: 315, 22, 312, 166, 113, 213, 299
Wiersze brzasku: (295) Dotyk ręki Mistrza.
Lektura uzupełniająca: R-5520

Pytania: Jakie były w tym tygodniu moje doświadczenia odnoszące się do tego tekstu? Jak zostały przyjęte? Jaki był wynik?